Βρισκόμαστε μια ανάσα πριν την εκλογική διαδικασία, που θα αποτυπώσει τις επιλογές μας για κάθε θέμα που αφορά την τοπική πραγματικότητα και την καθημερινότητα στο νησί.
Γνωρίζοντας, ότι η δημοκρατία και η αντιπροσωπευτικότητα στη διοίκηση των Δήμων νοθεύεται και παραποιείται μέσω ενός εκλογικού συστήματος που απέχει πολύ από την απλή αναλογική. Η πρώτη σε ψήφους παράταξη, θα εκλέξει τα 2/3 του δημοτικού συμβουλίου ενώ όλες οι άλλες μαζί, το υπόλοιπο 1/3, ακόμα κι αν αντιπροσωπεύουν τη συντριπτική πλειοψηφία.
Γνωρίζοντας, ότι οι Δήμοι σήμερα, ασφυκτιούν διοικητικά και στραγγαλίζονται οικονομικά, έτσι που μετατρέπονται βαθμιαία σε απλούς διεκπεραιωτές επιλογών της κεντρικής διοίκησης. Χωρίς προσωπικό και πόρους, οδηγούνται σε μοντέλα ιδιωτικοποίησης της λειτουργίας και των Υπηρεσιών αλλά και στην εφαρμογή πλήρους οικονομικής ανταποδοτικότητας για κάθε παροχή στους κατοίκους.
Γνωρίζοντας κι έχοντας βιώσει στις διαδοχικές θητείες των εκάστοτε αιρετών μας, πρακτικές που πολύ απέχουν από τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις.
Στην πράξη καθόλου ίσοι δε λογαριαζόμαστε, σε σχέση με τα δικαιώματα και τις ανάγκες μας, απλοί πολίτες και «επενδυτές» (sic). Επιχειρηματικά και οικονομικά συμφέροντα κάθε λογής, φαίνεται ότι έχουν το προνόμιο να θέτουν την δική τους ατζέντα: για τις χρήσεις γης, το χωροταξικό, το δημόσιο χώρο, την πρόσβαση στις παραλίες του νησιού και τόσα άλλα. Και η εξυπηρέτηση τους να βαραίνει εξαιρετικά στο πώς, σχεδιάζεται το μέλλον. Αλλά και στο πώς, υλοποιούνται οι δεσμεύσεις στο παρόν.
Παράδειγμα, το έργο της ανάπλασης του παραλιακού μετώπου (που πληρώθηκε από όλους μας) για αναβάθμιση και διαπλάτυνση πεζόδρομου στην παραλιακή ζώνη.
Χρησιμοποιείται για την εξυπηρέτηση της ελεύθερης πρόσβασης, για περπάτημα και αναψυχή;
Όχι, αντίθετα η πρόσβαση μας περιορίζεται ολοένα και περισσότερο, με απόδοση του έργου για τις ανάγκες ελλιμενισμού σκαφών αναψυχής, ανάπτυξης τραπεζοκαθισμάτων, δημιουργίας λιμένα κρουαζιέρας και πάει λέγοντας.
Οι αιρετές μας διοικήσεις φαίνεται να ζυγίζουν με πειραγμένη ζυγαριά το δημόσιο όφελος σε σχέση με το ιδιωτικό.
Και με αυτά τα δεδομένα, το ερώτημα στο οποίο θέλω να τοποθετηθώ είναι: πώς, θα μπορέσουμε να έχουμε λόγο για τα πράγματα, στον τόπο που ζούμε και δουλεύουμε.
Κάθε παράταξη έχει την ιστορία της, όπως και καθένας από μας, που μετέχουμε στα διάφορα ψηφοδέλτια. Πρόκειται για τη διαδρομή των θέσεων, των δράσεων, των ανθρώπων. Όπως κρίθηκαν στο πέρασμα του χρόνου και έρχονται να κριθούν και τώρα.
Κορυφαίο για μένα παράδειγμα αυτής της διαδρομής, το 2011, στην πλατεία Μιαούλη, στο όργιο βίας που εξαπέλυσαν τα ΜΑΤ κατά των μαθητών, των φοιτητών και των κατοίκων του νησιού. Ο περιφερειακός τότε σύμβουλος Παύλος Χρυσαφίδης έπεφτε λιπόθυμος όταν έσκασε σχεδόν πάνω του, ένα από τα τόσα, ληγμένα δακρυγόνα. Στην αλυσίδα που φτιάχτηκε από τον κόσμο, για να αποτρέψει τη συνέχιση της καταστολής (και το κατάφερε), ο μόνος τότε δημοτικός σύμβουλος που βρισκόταν ανάμεσα μας, ήταν ο Γιάννης Δεναξάς.
Πολλοί και τότε «ανεξάρτητοι» και «ακομμάτιστοι» αιρετοί εκπρόσωποι μας, ήταν και επέλεξαν να παραμείνουν, κεκλισμένων των θηρών, με το Γιωργάκη Παπανδρέου, μέχρι να τους φυγαδεύσουν. Και βεβαίως, δεν παρέλειψαν να καταγγείλουν τους πολίτες, ως «ξένους», που ήρθαν να δημιουργήσουν επεισόδια.
Σήμερα, τολμώ να μιλώ και να υποστηρίζω, κατεβαίνοντας υποψήφια δημοτική σύμβουλος, την παράταξη της Λαϊκής Συσπείρωσης, γιατί πιστεύω ότι η Λαϊκή Συσπείρωση, δε θέλει και δεν προσπαθεί, να φαίνεται σαν κάτι άλλο από αυτό που είναι.
Κι αυτό που είναι και θέλει, είναι να εκπροσωπεί μια αξιόπιστη μάχιμη δύναμη που θα στηρίζει τα συμφέροντα των πολλών, κόντρα στα κέρδη των λίγων.
Που θα υπερασπιστεί το δημόσιο όφελος και τα δημόσια αγαθά. Που με αυτό το κριτήριο, ακούει, συνδιαλέγεται και υποστηρίζει, από τα κάτω, τα αιτήματα και τους αγώνες κάθε σωματείου και συλλογικότητας, σε κάθε διεκδίκηση στο νησί, για τα δικαιώματα μας: στην δημόσια υγεία, στη δημόσια παιδεία, στην προστασία του περιβάλλοντος, στην εργασία, στα δημόσια αγαθά.
Που έχει αποδείξει σαν παράταξη, στο μέτρο των δυνάμεων της, ότι δεν υπεκφεύγει και δεν αναδιπλώνεται, δεν υποκύπτει στα κελεύσματα της όποιας ομάδας οικονομικής και πολιτικής εξουσίας.
Η Λαϊκή Συσπείρωση, χτίζει μέσα στα χρόνια, κατά τη γνώμη μου, αγωνιστικούς δεσμούς με μαχόμενες δυνάμεις της τοπικής κοινωνίας. Συνδέεται κινηματικά με συλλογικότητες και ανθρώπους σε κάθε χώρο, όχι απαραίτητα στη βάση της πολιτικής τους συμφωνίας με το κόμμα που την στηρίζει, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, αλλά κυρίως στη βάση της συναγωνιστικής συσπείρωσης για την ανάδειξη και πάλη, ξεκάθαρου πλαισίου αιτημάτων και διεκδικήσεων.
Γι αυτό και πιστεύω ότι τα ψηφοδέλτια που συγκρότησε, για το Δήμο και τις Κοινότητες της Σύρου, θέλουν να αντιπροσωπεύουν και μπορούν να εκπροσωπήσουν μια μαχητική συστράτευση, ευρύτερη από την κομματική της επιρροή. Ένα αγωνιστικό μέτωπο συνοδοιπόρων, που με καθαρότητα και πολιτική εντιμότητα δεσμεύονται στο πλαίσιο αρχών και θέσεων που προτείνουν.
Στα δύσκολα που βιώνουμε, κόντρα στην αποκαρδίωση και την ιδιώτευση, προτάσσουμε την κινητοποίηση και τη διεκδίκηση, για τη ζωή που έχουμε ανάγκη και δικαίωμα να ζούμε.
Και πιστεύω ότι αξίζουμε σαν παράταξη, την επιλογή και την εμπιστοσύνη.
Έμμυ Μπαξοπούλου Γεωτεχνικός Υπάλληλος στην Α.Δ. Αιγαίου
Υποψήφια Δημοτικός Σύμβουλος
Comments