Ονομάζομαι Συνοδινού Μαρία, γεννήθηκα, και μεγάλωσα στη Σύρο, ενώ τα τελευταία χρόνια μετακινούμαι από και προς τη πρωτεύουσα λόγω των προπτυχιακών και στη συνέχεια των μεταπτυχιακών μου σπουδών.
Η νεολαία του νησιού αντιμετωπίζει ζητήματα και προβληματισμούς που αφορούν όλα τα επίπεδα της ζωής, μπροστά στα οποία τόσο οι τοπικοί όσο και οι κάθε είδους άρχοντες κωφεύουν με μεγάλη μαεστρία.
Πρώτα και κύρια, ένα παιδί, ένας έφηβος του νησιού σήμερα δεν έχει κανέναν ελεύθερα προσβάσιμο χώρο στον οποίο θα μπορούσε να περνάει χρόνο με τους φίλους και τη παρέα του. Από τη μια, οι πλατείες του νησιού, με πρώτη και καλύτερη τη πλατεία Μιαούλη, είναι ασφυκτικά γεμάτες, ειδικά κατά τους θερινούς μήνες κατά τους οποίους μάλιστα «τα παιδιά ενοχλούν τους τουρίστες με το παιχνίδι τους, οπότε θα πρέπει να τα μαζέψουν και να πάνε παρακάτω». Σημειωτέον, το ίδιο συμβαίνει και με τη πλατεία της Άνω Σύρου, όπου αρκετοί γονείς και παιδιά παραπονιούνται για αυτή τη κατάσταση. Από την άλλη, τα λίγα πάρκα του νησιού είτε είναι αφημένα στο έλεος τους με επικίνδυνες συνθήκες για ένα παιδί, είτε, όσα είναι σε καλή κατάσταση, καταλήγουν να μένουν ερμητικά κλειστά σαν από μπιμπελό. Εδώ κάπου στην εξίσωση έρχονται να προστεθούν και τα (κατά τα άλλα) δημόσια γήπεδα του νησιού, από τα οποία όσα βρίσκονται σε θέση να λειτουργούν, μένουν πάλι κλειστά για τα παιδιά. Τα ίδια παιδιά που αντιμετωπίζονται σαν «κλέφτες» όταν αναγκάζονται, μέσα από αυτή τη κατάσταση, να πηδούν κάγκελα για να μπορέσουν να παίξουν λίγο ποδόσφαιρο ή μπάσκετ με τους φίλους τους.
Με αφορμή τα γήπεδα και τη προσβασιμότητα σε αυτά, αναδεικνύεται ένα ακόμα μείζον ζήτημα, αυτό της πρόσβασης ενός νέου ανθρώπου στον αθλητισμό. Ως πρώην παίκτρια μπάσκετ σε τοπική ομάδα του νησιού, θυμάμαι διάφορα ευτράπελα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε τόσο σαν ερασιτεχνικός σύλλογος όσο και σαν παίκτες/παίκτριες. Ήδη από το 2015 τουλάχιστον, το γήπεδο Δημήτριος Βικέλας, το μοναδικό κλειστό γήπεδο του νησιού, και ένα από τα λίγα κλειστά γήπεδα που υπάρχουν στις Κυκλάδες, βρίσκεται αφημένο στη μοίρα του. Πιο συγκεκριμένα, το εν λόγω γήπεδο με τη παραμικρή βροχή έσταζε καθ’ όλη τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων, με πολλούς από εμάς να γλιστράμε σε διάφορα σημεία του γηπέδου, και αυτό ως δια μαγείας να μετατρέπεται σε πίστα πατινάζ. Πέραν των τραυματισμών που κληρονόμησε αυτή η κατάσταση, οδήγησε παράλληλα και στην σταδιακή καταστροφή του παρκέ, με το γήπεδο να παίρνει τη μορφή που όλοι οι συριανοί βλέπουμε σήμερα. Πλήρως αχρηστευμένο, με προβλήματα στατικότητας, και πάμπολλες υποσχέσεις και τάχα μου θεατρινισμούς από κάθε λογής δημοτικές αρχές πως το γήπεδο θα φτιαχτεί άμεσα, καθώς αποτελεί στολίδι του κυκλαδίτικου αθλητισμού.
Η κατάσταση των αθλητικών εγκαταστάσεων στο νησί μας είναι δραματική, καθώς πολλές από αυτές μένουν αναξιοποίητες και υποχρηματοδοτούμενες εδώ και χρόνια, με διαχρονική ευθύνη της δημοτικής και περιφερειακής αρχής. Το αποτέλεσμα είναι να βλέπουμε παιδιά που, μέσα στον χειμώνα, κάνουν προπονήσεις με μπουφάν σε ανοικτά γήπεδα, παιδιά που, ενώ έχουν επιλέξει να ασχοληθούν με τα αγωνίσματα του στίβου, προπονούνται σε γήπεδα ποδοσφαίρου. Λίγη ντροπή δεν βλάπτει!
Βλέπουμε πως ο αθλητισμός, ο οποίος μόνο ως κοινωνικό δικαίωμα δεν αντιμετωπίζεται, ασφυκτιεί οικονομικά, ως αποτέλεσμα της εμπορευματοποίησης του. Είναι η ίδια πολιτική που βλέπει τις ζωές μας σαν κέρδος και βάζει στο ράφι τις ανάγκες μας. Αυτή η πολιτική που υπηρετούν τόσα χρόνια όλες οι τάχα μου αχρωμάτιστες και ακομμάτιστες παρατάξεις του νησιού μας, που έχουν ως κύριο στόχο τους τον θεματικό, αθλητικό τουρισμό κι όχι τον μαζικό, λαϊκό αθλητισμό, για τον οποίον απαιτούνται σύγχρονοι και προσβάσιμοι χώροι άθλησης, που δίνουν σε όλους και όλες τη δυνατότητα να γυμνασθούν αποτελεσματικά και με ασφάλεια.
Πάγιες θέσεις μας αποτελούν: (α) η διεκδίκηση των απαιτούμενων πόρων από την κεντρική διοίκηση ώστε να αναβαθμιστεί και να αξιοποιηθεί τόσο το κολυμβητήριο, όσο και η κλειστή πισίνα στο ΚΔΑΠ ΜΕΑ, τα οποία, αν και αναγκαία, έχουν πέσει ουσιαστικά σε αχρηστία, (β) η παραχώρηση των αθλητικών εγκαταστάσεων, για προπονήσεις και αγώνες, στα ερασιτεχνικά αθλητικά σωματεία του νησιού πρέπει να είναι δωρεάν και να γίνεται με μια απλή αίτηση, (γ) οι δημοτικές αθλητικές εγκαταστάσεις πρέπει να είναι εξοπλισμένες με όλα τα απαραίτητα μέσα προστασίας της ζωής και υγείας των αθλούμενων και να λειτουργούν κάθε ημέρα της εβδομάδας, χωρίς την εμπλοκή ιδιωτών, αλλά με μόνιμο εξειδικευμένο προσωπικό και με εργαζόμενους πλήρους απασχόλησης για τη φύλαξη των χώρων, (δ) οι νέες αθλητικές υποδομές πρέπει να κατασκευάζονται από την κεντρική ή/και τοπική διοίκηση χωρίς Συμπράξεις Δημοσίου – Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ).
Έτσι, για αυτά και για άλλα πολλά οφείλουμε να είμαστε πλάι στην Λαϊκή Συσπείρωση και να τη στηρίξουμε σε Δήμο και Περιφέρεια. Γιατί η ψήφος στη «Λαϊκή Συσπείρωση» σημαίνει αγωνιστικότητα, συλλογικότητα, εντιμότητα, αλληλεγγύη και συνέπεια στις αρχές και στα ιδανικά μας για ένα καλύτερο αύριο, για μια καλύτερη κοινωνία. Γιατί η ψήφος στη «Λαϊκή Συσπείρωση» σημαίνει φρένο απέναντι στις αντιλαϊκές πολιτικές που εφάρμοσαν και συνεχίζουν να εφαρμόζουν τα κόμματα εξουσίας εις βάρος των απλών ανθρώπων, των εργατών, των χαμηλοσυνταξιούχων και των λαϊκών στρωμάτων.
Γιατί όποια κι αν είναι η ερώτηση και η απορία σας, η απάντηση θα είναι πάντα ο άνθρωπος και οι ανάγκες του!
Καλούμε, λοιπόν, κάθε πρωτοπόρο, ασυμβίβαστο και λαϊκό νέο που δεν εφησυχάζει και δεν κλείνει τα μάτια του απέναντι στην αδικία και τη σαπίλα αυτού του συστήματος, να στηρίξει στις 8 Οκτώβρη στις αυτοδιοικητικές εκλογές τον συνδυασμό της «Λαϊκής Συσπείρωσης», τη μόνη αγωνιστική επιλογή!
Μαρία Συνοδινού
Υποψήφια κοινοτική σύμβουλος
댓글