Καταρχάς, το γεγονός πως δεν μας δόθηκε κάποια εισήγηση δεν βοηθά καθόλου στο να γίνει μια πιο ουσιαστική συζήτηση.
Από εκεί και πέρα, στο χρόνο που πέρασε, ο λαός μας δοκιμάστηκε και συνεχίζει να δοκιμάζεται από την πανδημία του κορονοϊού και τη διαχείρισή της. Αυτή η εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία, επέφερε δραματικές επιπτώσεις σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής πραγματικότητας και ιδίως στον προϋπολογισμό των λαϊκών οικογενειών.
Σύμφωνα με τα στοιχεία, μόνο στους πρώτους μήνες του 2020 χάθηκαν πάνω από 200.000 θέσεις εργασίας στη χώρα. Παράλληλα, οι μικρές επιχειρήσεις, πολλές από τις οποίες ακόμα και πριν την πανδημία προσπαθούσαν να ανταπεξέλθουν στις καθημερινές υποχρεώσεις και ανάγκες, ανοίγουν μετά από μήνες, με ακόμα περισσότερα χρέη και συσσωρευμένες υποχρεώσεις προς διάφορους φορείς του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
Οι παλινωδίες της κυβέρνησης, το «άνοιξε-κλείσε», τα ανεπαρκή μέτρα με τα οποία επιλέγει να ξεπερνά την κοινωνική δυσαρέσκεια και η εγκληματική επιμονή της στη μη ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας, δημιουργούν ένα επικίνδυνα πιεστικό περιβάλλον για την επιβίωση των μικρών επιχειρήσεων.
Η μεγάλη εξάρτηση των οικονομικών δραστηριοτήτων από τον τουρισμό έχει σαν αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, ΕΒΕ, μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις γενικά στον κλάδο να αντιμετωπίζουν ζήτημα επιβίωσης.
Παράλληλα, η υγειονομική κρίση έδρασε καταλυτικά για την εμφάνιση της νέας οικονομικής κρίσης, η οποία θα επιδεινώσει ακόμη περισσότερο τη θέση των λαϊκών στρωμάτων.
Μέσα από αυτές τις δυσκολίες που ζήσαμε και ζούμε, μπορούν να βγουν μια σειρά συμπεράσματα για το ρόλο της Τοπικής Διοίκησης, αλλά και να αναδειχτεί και ο ουσιαστικός ρόλος που αυτή θα έπρεπε να είχε στην αντιμετώπιση των οικονομικών, αλλά κυρίως των κοινωνικών επιπτώσεων της. Πρώτο και κύριο, τα όρια ή καλύτερα ο «στενός κορσές» που επιβάλλεται στη λειτουργία του Δήμου από την «πολυπαινεμένη» ανταποδοτικότητα και την «οικονομική αυτοτέλεια» των δήμων.
Οι δήμοι κάθε χρόνο στερούνται όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της κρατικής επιχορήγησης, κάτι που φάνηκε και από τον φετινό προϋπολογισμό καθώς για μια ακόμη χρονιά, τα έσοδα από τους κεντρικούς πόρους φτάνουν ίσα και μόλις για την κάλυψη των παγίων εξόδων του Δήμου (μισθοδοσίες κλπ.). Με συνέπεια, ο δήμος για να λειτουργεί να βασίζεται στα «ίδια έσοδα», τοπικά τέλη και φόρους, είτε να κυνηγά διάφορα κεντρικά προγράμματα χρηματοδότησης. Η κατάσταση αυτή είχε σαν αποτέλεσμα, μέσα στην πανδημία, τη στιγμή που απαιτούνταν από τη Δημοτική Αρχή να βάλει μπροστά τον κοινωνικό ρόλο του Δήμου, αυτή να μην μπορεί, ουσιαστικά, να το κάνει.
Γιατί; Γιατί, κάθε ελάφρυνση των κατοίκων του νησιού από τέλη, σημαίνει αυτόματα και μείωση των εσόδων του Δήμου και κατά συνέπεια δημιουργία προβλημάτων στην ομαλή λειτουργία του.
Το κριτήριο «κόστους-οφέλους», μπορεί να λειτουργεί μια χαρά στις επιχειρήσεις, όμως ένας δήμος δεν είναι επιχείρηση…
Βλέπουμε πολύ έντονα, τελευταία, την Τοπική Διοίκηση να αποδύεται ακόμη περισσότερο του κοινωνικού της ρόλου και να μετατρέπεται σε «κυνηγό» αναπτυξιακών προγραμμάτων και χορηγών. Έχουμε φτάσει στο σημείο να ψάχνουμε χορηγίες και για την πιο μικρή δράση.
Εμείς κ. συνάδελφοι, δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με την οικονομική μιζέρια που έχει επιβληθεί στην Τοπική Διοίκηση, τη στιγμή μάλιστα που οι κοινωνικές ανάγκες ολοένα και μεγαλώνουν.
Τονίσαμε και στη συζήτηση του φετινού προϋπολογισμού πως δεν γίνεται πρόβλεψη για προσλήψεις μόνιμου προσωπικού τη στιγμή που οι κενές οργανικές θέσεις είναι δεκάδες.
Ιδιαίτερα μέσα σε αυτές τις συνθήκες και με γνώμονα τη βελτίωση της καθημερινότητας του πολίτη, χρειάζεται επαρκής χρηματοδότηση και στελέχωση της λειτουργίας των Υπηρεσιών και δομών του Δήμου, με εργαζόμενους όλων των αναγκαίων επιστημονικών και άλλων ειδικοτήτων, με μόνιμη σταθερή δουλειά και πλήρη μισθολογικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Μονιμοποίηση των ήδη συμβασιούχων, χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
Για παράδειγμα, τη στιγμή που ανοίγει η κουβέντα του «τι θα κάνουμε με τους αθλητικούς χώρους, αφού δεν έχουμε το προσωπικό για να τους λειτουργήσουμε όλους;» Η απάντηση είναι η προφανής, πως η κάλυψη των αναγκών των δημοτών στον αθλητισμό απαιτεί χρηματοδότηση και εργαζόμενους που θα κάνουν βοηθητικές εργασίες, συντήρηση, καθαριότητα, φύλαξη.
Επιπλέον, πέρα από τις όποιες κεντρικές πολιτικές∙ τι πρωτοβουλίες παίρνει η Δημοτική Αρχή για να στηρίξει τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, τους δημότες που είδαν τα εισοδήματα τους να μειώνονται αυτή την περίοδο;
Ας μην ξεχνάμε πως το πολυδιαφημισμένο πρόγραμμα «ΝΗΣΙδΑ» της ΠΝΑΙ, αφήνει ουσιαστικά εκτός ενίσχυσης πολλές μικρές επιχειρήσεις που επλήγησαν από την πανδημία. Στη βάση αυτή, διεκδικεί η Δημοτική Αρχή από την κεντρική εξουσία, ουσιαστικά μέτρα οικονομικής στήριξης των συνδημοτών μας που έχουν χτυπηθεί οικονομικά από τις επιπτώσεις της πανδημίας;
Όλο το προηγούμενο διάστημα, με δημόσιες παρεμβάσεις μας και τοποθετήσεις στο Συμβούλιο, έχουμε προτείνει σειρά μέτρων για την ουσιαστική ελάφρυνση εργαζόμενων και μικροεπαγγελματιών, τα οποία δυστυχώς, παραμένουν ακόμη επίκαιρα.
Ακόμα και μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, θα πρέπει να αξιοποιείται και η παραμικρή χαραμάδα ώστε να βοηθηθούν ακόμη περισσότερο τα λαϊκά στρώματα, οι μικροεπαγγελματίες και οι νέοι του νησιού μας.
Φέρνουμε παράδειγμα (το πιο πρόσφατο από πολλά) από τη διοίκηση της Λαϊκής Συσπείρωσης στην Πάτρα, όπου το Δημοτικό Συμβούλιο πήρε την απόφαση να προχωρήσει για το 2021, σε νέα, επιπλέον μείωση κατά 50%, του τέλους ανάπτυξης τραπεζοκαθισμάτων των καταστημάτων εστίασης. Και την ίδια στιγμή, ζητήθηκε να υπάρξει νομοθετική ρύθμιση για φέτος, ώστε το δημοτικό τέλος αυτό, να ισχύσει από την ημερομηνία ανοίγματος της εστίασης και όχι από την αρχή του έτους όπως ισχύει βάσει νόμου.
Δεν μένουμε μόνο στους επαγγελματίες. Έχουμε εργαζόμενους που έχουν μήνες να δουν μεροκάματο και δεν είναι καθόλου σίγουροι το αν, το πόσο και με τι απολαβές θα δουλέψουν φέτος. Τα χρέη και οι υποχρεώσεις, οι λογαριασμοί συσσωρεύονται. Για αυτούς δεν θα πρέπει να παρθούν μέτρα;
Για εμάς, ο στόχος κάθε Δημοτικής Αρχής, η βάση πάνω στην οποία θα πρέπει να γίνεται ο όποιος απολογισμός, δεν είναι άλλος από την ουσιαστική βελτίωση της καθημερινής πραγματικότητας που ζούμε ως νησιώτες, ως αυτοαπασχολούμενοι, ως εργαζόμενοι, ως συνταξιούχοι, ως νέοι. Αυτή η κατεύθυνση όμως απαιτεί σύγκρουση με τις αντιλαϊκές κεντρικές πολιτικές.
Comments